We rennen naar het kerkje spraken we af. Daarna naar rechts en dan zo de
weg weer terug. Het was best een flink eind want het kerkje zag je ergens
in de verte. Het was weer een zwoele avond. Af en toe kwam er een
andere hardloper langs. Natuurlijk altijd als we net aan het wandelen
waren. Maar het was een begin hielden we ons zelf voor en we zouden
niet kijken naar andere hardlopers. Deze waren misschien al jaren aan
het hardlopen. Je merkt wel dat als het zo warm is dat je langzamer
gaat rennen. Uiteindelijk kwamen we bij het kerkje aan. Helaas konden
we er niet omheen maar leidde de weg recht het dorp in. Omdat het al
half tien was besloten we terug te gaan. In het donker door de polder rennen
leek ons niet echt handig. We renden de weg weer terug met een flinke
wind in het gezicht. Dat heb je natuurlijk ook in een polder. Een skater
met een enge broek aan uit de jaren tachtig, die hij zelf tot aan zijn knieën
had af geknipt riep 'Kom op dames, houdt vol. Jullie zijn er bijna!'
Dat zou nog wel even duren antwoordde ik hem. Het valt me wel op
dat mederenners elkaar vaak groeten. Net als motorrijders zei ik tegen mijn
dochter. Bij thuiskomst hadden we bijna vijf kilometer afgelegd en daarvan
tweeënhalve kilometer hardgelopen. We waren trots. Het gaat lekker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten