Na ons laatste rondje hardlopen had mijn dochter
flinke pijn in haar schenen. Ze zag het toch niet
zitten om vanavond te gaan rennen. Ik had me voor
genomen om dan alleen te gaan. Ik zou nog eens
een poging wagen om de eerste les met Evy uit te
rennen. Rond een uur of zes kwam de twijfel. Ga
ik rennen of blijf ik lekker op de bank zitten? Niks
ervan, gewoon omkleden en gaan. Niet meer aan
denken. Ik liep de deur uit en starte Evy. En wat
denk je? Zelfs de drie minuten aan het eind haalde
ik, terwijl ik net anderhalve minuut normaal vol
houdt. Hoe is het mogelijk! Ik had zelfs nog energie
over en besloot nog een stukje verder te gaan. Ik
zette mijn favoriete nummer 'Blurred Lines' van
Robin Thicke op en daagde mezelf uit om het
nummer helemaal uit te lopen. Tot het laatste
woord rende ik en merkte dat ik zelfs nog door
had kunnen gaan. Ik nam een adempauze al
wandelend en zette daarna het nummer nog
een keer op. Weer liep ik hem helemaal uit.
Thuis gekomen keek ik hoelang het nummer
duurde (ik kan het zonder leesbril niet lezen)
en tot mijn verrassing zag ik dat deze 4:10
duurde. Tjonge wat ben ik trots op mezelf!
Hou vol hoor; de eerste lessen van Evy zijn het zwaarst, maar als je straks wat lesjes verder bent, moet je er eigenlijk om lachen. Een minuutje hardlopen, wat is dat nou, denk je dan en voor je het weet, loop je een half uur achter elkaar!
BeantwoordenVerwijderen